ความรัก
การเดินทางของชายนักเดินทางเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เขาผ่านมายังดินแดนอีกแห่งหนึ่ง ณ ดินแดนนี้ทำให้เขาสะดุดกับสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก”
ความรักนั้นทำให้ชายนักเดินทางเริ่มจิตใจไขว้เขว และไม่อยากจะเดินทางต่อ อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเธอคนนั้นตลอดไป
โดยที่ลืมนึกถึงข้อเตือนใจที่ว่า ผู้หญิงคือ ๑ ใน ๔ ของสิ่งที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด
“คุณอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไปไม่ได้หรือ…” ฝ่ายหญิงเป็นผู้เริ่มสนทนาก่อน ทำให้ชายนักเดินทางรู้สึกลังเล
“ผมเป็นนักเดินทาง ผมต้องเดินทางไปยังที่ที่เรียกว่า นิพพาน” ชายนักเดินทางตอบ
“นิพพานสำคัญ ขนาดนั้นเชียวหรือ…แล้วนิพพานนั้นอยู่ตรงไหนกัน มันเป็นอย่างไรกัน” เธอค้อนถาม
“ผม ผม…ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ ๆ ผมรู้แต่ว่ามีอะไรบางอย่างทำให้ต้องเดินต่อไปครับ”
“งั้น…ให้ฉันไปด้วยได้ไหม ไปอยู่ด้วยกัน ยังที่ ๆ นิพพาน เราจะได้ไม่ต้องจากกัน” เธออ้อนวอนด้วยแววตาอันไร้เดียงสา
“ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวหรอกนะ แต่เส้นทางนี้ ถ้าคุณไม่ได้ตั้งจิตปรารถนา คุณจะเดินไปกับผมไม่ได้หรอก แม้ผมอยากจะนำคุณไปด้วยก็ตาม” ชายนักเดินทางตอบ
“อะไรกัน มันยากขนาดนั้นเชียวเหรอ ก็แค่นำฉันไปด้วย คิดว่าไปสวนสนุกด้วยกันก็ได้” เธอพูด
ชายนักเดินทางเริ่มลังเล การที่นำเธอไปด้วย มีผลกระทบทำให้การเดินทางของเขาต้องช้าลงอย่างแน่นอน แม้เขาบอกว่าไม่ใช่เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่การที่ไม่บอกทางและไม่นำเธอไปด้วย มันยิ่งค้านต่อความรู้สึกเขาอย่างมาก
“ผมรักคุณ…ผมจะพาคุณไปด้วย” ชายนักเดินตอบตกลง ทำให้หญิงสาวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
ชายนักเดินทางทราบดีว่า หญิงสาวคนรักนั้นยังมีประสบการณ์การเดินทางที่น้อยนัก เธอไม่มีความพร้อมในการเดินเลยสักนิด ที่เธออยากไปด้วยกับเขาก็แค่อยากสนุก เพราะคิดว่านิพพานคงเป็นสวนสนุกมากกว่า แต่เธอยังไม่ทราบว่าการเดินทางนั้นต้องฝ่าอุปสรรคอะไรบ้าง
ชายนักเดินเริ่มที่จะเล่าเส้นทางที่จะต้องผ่านในอนาคต เช่น ภูเขา แม่น้ำ ทะเล สัตว์ป่า ความร้อน พายุ ความหนาวเย็น ฯลฯ แววตาเธอเริ่มห่อเหี่ยวลง ความสนุกและไร้เดียงสาเริ่มหายไป กลายเป็นความงุนงงสงสัยในเส้นทางสู่นิพพาน ว่าคงไม่ใช่สวนสนุกอย่างที่คิดไว้ตอนแรก
“ทำไม การเดินทางถึงต้องลำบากขนาดนั้น” เธอถาม
“ทุกคนที่จะไปยังนิพพานต้องผ่านอุปสรรคเหล่านี้ให้ได้ คุณพร้อมจะไปแล้วใช่ไหม” ชายนักเดินทางถามเพื่อเป็นการยืนยัน
“ทำไมกัน…ที่แห่งนี้ที่เราอยู่นี้มันไม่มีความสุขหรืออย่างไร ทำไมต้องดั้นด้นไปหาที่ ๆ ยังไม่รู้จุดหมายอยู่ตรงไหน และเส้นทางก็อันตรายสารพัด อีกอย่างเราสองคนก็รัก การที่เราอยู่ด้วยกันที่นี่ มันจะต่างอะไรกับนิพพานที่เธออยากไปนักหนา…”เธอให้เหตุผล
ชายนักเดินทางเริ่มรู้สึกคล้อยตามเธอ
นั่นสินะ…
ถ้าหากนิพพานคือสุขที่เป็นนิรันดร์ การอยู่กับคนรักที่นี่มันก็เป็นสุขอย่างหนึ่ง งั้นเราจะต้องเดินทางไปดั้นด้นไปหานิพพาน ที่ไม่รู้จุดหมายปลายทางทำไมกัน สู้กินอยู่และใช้ชีวิตกับเธอที่นี่น่าจะดีกว่า…
ความรักนั้นทำให้ชายนักเดินทางเริ่มจิตใจไขว้เขว และไม่อยากจะเดินทางต่อ อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเธอคนนั้นตลอดไป
โดยที่ลืมนึกถึงข้อเตือนใจที่ว่า ผู้หญิงคือ ๑ ใน ๔ ของสิ่งที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด
“คุณอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไปไม่ได้หรือ…” ฝ่ายหญิงเป็นผู้เริ่มสนทนาก่อน ทำให้ชายนักเดินทางรู้สึกลังเล
“ผมเป็นนักเดินทาง ผมต้องเดินทางไปยังที่ที่เรียกว่า นิพพาน” ชายนักเดินทางตอบ
“นิพพานสำคัญ ขนาดนั้นเชียวหรือ…แล้วนิพพานนั้นอยู่ตรงไหนกัน มันเป็นอย่างไรกัน” เธอค้อนถาม
“ผม ผม…ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ ๆ ผมรู้แต่ว่ามีอะไรบางอย่างทำให้ต้องเดินต่อไปครับ”
“งั้น…ให้ฉันไปด้วยได้ไหม ไปอยู่ด้วยกัน ยังที่ ๆ นิพพาน เราจะได้ไม่ต้องจากกัน” เธออ้อนวอนด้วยแววตาอันไร้เดียงสา
“ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวหรอกนะ แต่เส้นทางนี้ ถ้าคุณไม่ได้ตั้งจิตปรารถนา คุณจะเดินไปกับผมไม่ได้หรอก แม้ผมอยากจะนำคุณไปด้วยก็ตาม” ชายนักเดินทางตอบ
“อะไรกัน มันยากขนาดนั้นเชียวเหรอ ก็แค่นำฉันไปด้วย คิดว่าไปสวนสนุกด้วยกันก็ได้” เธอพูด
ชายนักเดินทางเริ่มลังเล การที่นำเธอไปด้วย มีผลกระทบทำให้การเดินทางของเขาต้องช้าลงอย่างแน่นอน แม้เขาบอกว่าไม่ใช่เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่การที่ไม่บอกทางและไม่นำเธอไปด้วย มันยิ่งค้านต่อความรู้สึกเขาอย่างมาก
“ผมรักคุณ…ผมจะพาคุณไปด้วย” ชายนักเดินตอบตกลง ทำให้หญิงสาวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
ชายนักเดินทางทราบดีว่า หญิงสาวคนรักนั้นยังมีประสบการณ์การเดินทางที่น้อยนัก เธอไม่มีความพร้อมในการเดินเลยสักนิด ที่เธออยากไปด้วยกับเขาก็แค่อยากสนุก เพราะคิดว่านิพพานคงเป็นสวนสนุกมากกว่า แต่เธอยังไม่ทราบว่าการเดินทางนั้นต้องฝ่าอุปสรรคอะไรบ้าง
ชายนักเดินเริ่มที่จะเล่าเส้นทางที่จะต้องผ่านในอนาคต เช่น ภูเขา แม่น้ำ ทะเล สัตว์ป่า ความร้อน พายุ ความหนาวเย็น ฯลฯ แววตาเธอเริ่มห่อเหี่ยวลง ความสนุกและไร้เดียงสาเริ่มหายไป กลายเป็นความงุนงงสงสัยในเส้นทางสู่นิพพาน ว่าคงไม่ใช่สวนสนุกอย่างที่คิดไว้ตอนแรก
“ทำไม การเดินทางถึงต้องลำบากขนาดนั้น” เธอถาม
“ทุกคนที่จะไปยังนิพพานต้องผ่านอุปสรรคเหล่านี้ให้ได้ คุณพร้อมจะไปแล้วใช่ไหม” ชายนักเดินทางถามเพื่อเป็นการยืนยัน
“ทำไมกัน…ที่แห่งนี้ที่เราอยู่นี้มันไม่มีความสุขหรืออย่างไร ทำไมต้องดั้นด้นไปหาที่ ๆ ยังไม่รู้จุดหมายอยู่ตรงไหน และเส้นทางก็อันตรายสารพัด อีกอย่างเราสองคนก็รัก การที่เราอยู่ด้วยกันที่นี่ มันจะต่างอะไรกับนิพพานที่เธออยากไปนักหนา…”เธอให้เหตุผล
ชายนักเดินทางเริ่มรู้สึกคล้อยตามเธอ
นั่นสินะ…
ถ้าหากนิพพานคือสุขที่เป็นนิรันดร์ การอยู่กับคนรักที่นี่มันก็เป็นสุขอย่างหนึ่ง งั้นเราจะต้องเดินทางไปดั้นด้นไปหานิพพาน ที่ไม่รู้จุดหมายปลายทางทำไมกัน สู้กินอยู่และใช้ชีวิตกับเธอที่นี่น่าจะดีกว่า…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น